Декаданс, мадернізм, авангардизм та постмадернізм Як напрамкi лiтаратура i мастацтва
ЗМЕСТ
1. Декаданс, мадернізм, авангардизм та постмадернізм
1.1 Агульная характаристика декаданса, мадернізму, авангардизму, постмадернізму
1.2 Сімвалізм
1.3 Імпресіянізм
1.4 Експресіянізм
1.5 Футуризм
1.6 Дадаізм
1.7 Сюрреалізм
1.8 Екзістенциялізм
1.9 Школа В«плині свядомасці В»
1.10 В«Нови Рама В»
1.11 Драма и театр абсурду
СПІС ВИКАРИСТАНИХ КРИНІЦ
драма театр декаданс
1. Декаданс, мадернізм, авангардизм і постмадернізм
1.1 Агульная характаристика декаданса, мадернізму, авангардизму, постмадернізму
Паняццямі В«декадансВ» В«мадернізмВ», В«АвангардизмВ» и В«постмадернізмВ» визначаюцца Найбільший важния и характерния асаблівасці развіцця В«нереалістичнайВ» літаратури еСћрапейскага кантинента (і Сћ принципе Сћсяго світлі) на працягу апошняй треці ХІХ ст., а таксамо Сћсяго ХХ ст.
Адразу зазначим, што Сћ змястоСћним напаСћненні дадзених паняццяСћ няма адзінства, и годинах саме Сћживанне іх у дачиненні да тих ці інших з'яСћ літаратури и мастацтва азначанага вишей перияду досиць супяречлівае и спречнае.
Центральним у терміналагічна-паняційним радзе В«декаданс - мадернізм - авангардизм - постмадернізмВ» з'яСћляецца паняцце В«мадернізмВ» (Ад франц. Moderne - сучасности, навейши). Гета Як би АСНОВА, своеасаблівая вось, вакол якой размяшчаюцца и рухаюцца астатнія вки паняцці-терміни. Декаданс пераважнай большасцю айчинних даследчикаСћ лічицца папяреднікам мадернізму альбо яго першай стадияй; авангардизм виступає Сћ дадзеним випадку вяршиняй мадернізму, яго своеасаблівай квінтесенцияй; постмадернізм - заключний етапам, тою, што прийшло на змен мадернізму, пасли Таго, Як ен вичарпаСћ сябе и сишоСћ з арени. Падкреслім яшче раз, што гета Найбільший распаСћсюджани, альо НЕ адзіни погляд на агульнае сенсава-змястоСћнае напаСћненне дадзених паняццяСћ.
Термінам декаданс принята було раней абазначаць В«упадніцкіяВ» мастацкія и культурні та з'яви нереалістичнага характар, якія виявіліся Сћ заходнееСћрапейскай літаратури апошняй треці ХІХ ст. Аднак літаратурни декаданс, з пункту гледжання сенняшняга літаратуразнаСћства, пазбаСћленага ідеалагічних кліше и догм, - В«з'ява неардинарная, супяречлівая, и адналінейнасць у яго аценци немагчимая В». ЄП не можа служиць дакладним и вичарпальним визначеннем усяго кола шматстайних и супяречлівих естетичних пазіций, якія займалі пісьменнікі, Пает и критикі Сћ Франциі, Англіі, Германіі и інших краінах у гети перияд.
На фарміраванне декаденцкага светаСћспримання аказалі СћплиСћ многія фактари. Асабліва Моцний паСћздзейнічалі на дадзени працес Нови філасофскія вученні. На дерло месци сярод іх - інтуітивісцкая теория А. Бергсана, псіхааналітичнае, з падсвядомим у центри, вученне З. Фрейд, філасофія Ф. Ніцше з апалогіяй звишчалавека.
Радзімай літаратурнага декадансу стала Франция, якаючи працягвала жиць В«хутчей іншихВ» (М. Горкі), а пагетаму прикмети «Ўпадку цивілізациіВ» тут абазначиліся раней, чим у інших еСћрапейскіх краінах. Тут жа, у Франциі, склаліся и першия декаденцкія літаратурния плині - сімвалізм и імпресіянізм, якія визначилі развіцце еСћрапейскай и Сћ принципе Сћсей сусветнай літаратури апошняй треці ХІХ - пачатку ХХ стст.
З Франциі декаденцтва пайшло паступова распаСћсюджвацца па інших краінах. У Велікабританіі рисамі декаденцтва пазначана творчасць прерафаелітаСћ (група мастакоСћ и паетаСћ пад кіраСћніцтвам Д. Расеці, якія Сћ сваіх подивимось и мастацкай практици адштурхоСћваліся пекло італьянскіх мастакоСћ дарафаелеСћскай епохі (Джоти, С. Бацічелі); прерафаеліти ариентаваліся на паезію Данте и англійскіх рамантикаСћ; для іх биСћ характерним культ пригажосці, містика и ератичния мативи). Пад відпливаючи декаденцкіх настрояСћ апинуліся Сћ пеСћнай ступені и такія буйния еСћрапейскія Майстро слова, Як О. Уайльд, М. Метерлінк, Р.М. Рилько и інш. У Расіі декаденцтва адлюстравалася Сћ творчасці В«старейших сімвалістаСћВ» (М. Мінскага, Д. МеражкоСћскага, З. Гіпіус), а таксамо Ф. Салагуба, Л. Андреева и некат. інш. пісьменнікаСћ.
Найбільший визначальния моманти творчага почирку и паетикі декадентаСћ - гета імкненне збегчи (як, даречи рабілі Сћ свае годинник рамантикі) ад речаіснасці Сћ мару альбо Сћ свій унутрани світло; прадказванне немінуючай пагібелі чалавецтва, бунт супраць сучаснага світлу, які НЕ спраСћдзіСћ нагля; викаристанне Сћ якасці асноСћнай жанравай форми кароткага ліричнага верша; імкненне да перадачи Сћ творах асобних фрагментаСћ бицця з іх В«мікрааналізамВ».
Уласна мадернізм з авангарду у центри (сюди даследчикі адносяць звичайна такія плині Сћ мадернізме, Як футуризм, експресіянізм, дадаізм и сюрреалізм) у якасці завершанай мастацкай сістеми виступає прикладна з 20-х рр.. ХХ ст.
В«Так Найбільший паказальних рисаСћ авангардизму, - лічиць Є. Лявонава, - неабходна аднесці яго паглибленасць у душеСћни світло героя, у свядомасць и Надав падсвядомасць чалавека (хаця прадстаСћнікамі асобних напрамкаСћ, наприклад, експресіянізму, надавайте Сћвага и сацияльнай праблематици), перавагу ірациянальнага над рациянальним; біля дерло ж Чаргях - гета радикальная адмова Мастак пекло принципу знешняга праСћдападабенства, пекло естетикі простага пераймання, імітациі, пекло адлюстравання жицця Сћ формах и вобразе, адпаведних самому жиццю. Менавіта Сћ XX ст. гетая тенденция заявіла пра сябе надзвичай рашуча, увасобілася Сћ скіраванасці пісьменніка на жанрави и кампазіцийна-стилеви експеримент, у фармаванні зусім новаго типу мастакоСћскага подумки, успримання речаіснасці. Сутнасць апошняга - у тою, што аСћтар адштурхоСћваецца НЕ столькі пекло самої речаіснасці, колькі пекло свойого Сћласнага Бачані яе, пекло свойого СћяСћлення аб їй, Надав калі Сћ ягоним уяСћленні и адлюстраванні яна становіцца амаль (ці годинах Цалко) непазнавальнай. ГалоСћнае для мастак-авангардиста - Увасобіць у розчини свій непаСћторни, індивідуальни, суб'ектиСћни погляд на чалавека и світло, свае В«яВ».
Мадернізм адмаСћляе вядомия жанри и форми, прапаноСћваючи на іх месца Нови. Таму невипадкова, што Сћ якасці жанравих азначенняСћ пачалі Широкий викаристоСћвацца слова з часціцай В«антиВ»: антимастацтва, антидрама, антираман. Наогул апошні (праСћда, не заСћседи з часціцай В«антиВ») Займан центральнае месца Сћ жанравай сістеме мадернізму (розчини Ф. Кафкі, А. Камю, Дж. Джойса, В. Вульф. За ім ідзе слідах драма (Е. Іанеску, С. Бекет, Ж.-П. Сартр).
У нову сітуацию трапляе Сћ мадернізме и читач. Імкненне да вельмі Сћласнага, асабістага витлумачення канкретнага світлу мастаком-мадерністам годинах приводзіць читача да немагчимасці зразумець Сенсит адлюстраванага. Аднак, на мнение саміх пісьменнікаСћ, гета Сћ сваю Чаргях станоСћча працуе на читача. Ягоная Сћласная творч здольнасць активізуецца, ен ужо не проста супераживае ці атримлівае гатовий інфармацию, не пристасоСћваецца да аСћтарскай інтерпретациі, а дае волю Сћласнай фантазіі, становіцца сатворцам.
Акрам названих вишей авангардисцкіх плиней (футуризм, експресіянізм, дадаізм и сюрреалізм) мадернізм прадстаСћляюць Таксамо школа В«плині свядомасціВ», екзістенциялізм, нові Раман, театр абсурду и некат. інш.
Постмадернісцкай імянуецца літаратура, якаючи прийшла на змен Сћласна мадернісцкай прикладна на рубяжи 1960-1970-х рр.. Хоць В«сучасния культуролагі и літаратуразнаСћци и схіляюцца да Таго, каб лічиць, што на сенняшні дзень Сћсе паглинута адзінай постмадернісцкай плинню В», и Сћ самої гета з'яви, и Сћ Спроба яе навуковага асенсавання шмат (і гета заканамерна) няяснага, нявисветленага, цьмянага.
Калі весці гаворку аб сутнасці постмадернізму наогул, дик адни лічаць, што ен уяСћляе сабой специфічнае светаСћсприманне, увасабленне духу нашага складанага годині; другія разгляд...
